venerdì 11 novembre 2011

The buyer - Long Hair in three stages


giovedì 15 settembre 2011

Η άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη της ιταλικής ενδοχώρας. Γύρω από την πόλη μου, όλο μικρά χωριά, και λίγο πιο πέρα, σε ακτίνα των 45-50 χιλιομέτρων, η θάλασσα. Τίποτε άλλο. Η θάλασσα ήταν τα σύνορά μας. Πολλοί ήταν οι συγγενείς μου που είχαν μεταναστέψει σε μακρινές πόλεις της "Άλλης Ιταλίας" ή της "Υψηλής Ιταλίας" όπως λέγαμε τότε, εννοώντας την Ιταλία του Βορά, στο Μιλάνο, στο Τορίνο, στο Βαρέζε και σε άλλες πόλεις. Όταν αυτά τα ξαδέρφια και οι θείοι έρχονταν για τις διακοπές τους στο χωριό από το οποίο καταγόμασταν κι εμείς, μας διηγούνταν πράγματα που για μένα είχαν την αύρα του παραμυθιού. Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλες πολυκατοικίες με οχτώ εννέα ή και παραπάνω ορόφους (εμείς μέναμε στο τέταρτο και τελευταίο και μας φαινόταν ήδη τεράστιο χτίριο!), μεγάλα μαγαζιά, πολυκαταστήματα και εμπορικά κέντρα, σαν χωριά με μαγαζιά δηλαδή όπου υπήρχαν τα πάντα, ό,τι μπορούσες να φανταστείς!! Πράγματα απίστευτα για μένα. Των ονείρων. Και πέρα από αυτό μας λέγανε επίσης ότι από το Μιλάνο, με μια σύντομη βόλτα με το αυτοκίνητο, πήγαιναν στο Λουγκάνο!! στην Ελβετία!! σε μια άλλη χώρα, δηλαδή! τόσο κοντά και τόσο εύκολο ήταν να πας στο "εξωτερικό"!! Και εκεί όλοι μιλούσαν ιταλικά και μπορούσες να πας οπότε σου κάπνιζε, έστω και μόνο για να αγοράσεις τσιγάρα, σοκολάτα, να γεμίσεις το ρεζερβουάρ με βενζίνη γιατί εκεί όλα ήταν πιο φτηνά. Αυτό από το Μιλάνο, από το Τορίνο μετά, ακόμα καλύτερα: πηγαίνανε στην Γαλλία!! Ο κόσμος, στο Τορίνο κοντά, μιλούσε μια διάλεκτο που ήταν σαν τα Γαλλικά, που με τους Γάλλους μπορούσαν να συνεννοηθούν κάλλιστα. Αν ήθελες να δουλέψεις σε πόλεις λίγο πιο ψηλά από το Τορίνο, όπως την Αόστα, έπρεπε να δηλώσεις ότι ξέρεις τα Γαλλικά, γιατί εκεί η πόλη και η περιοχή ήταν δίγλωσση. Τα ονόματα των οδών ήταν γραμμένα σε δυο γλώσσες, Ιταλικά και Γαλλικά, υποχρεωτικά! Το ίδιο γινόταν στο Μπολτζάνο, όπου όλα ήταν στα Ιταλικά και στα Γερμανικά, ή στην Τεργέστη με τα Σλοβένικα και Κροατικά τους. Μαγευόμουν από αυτές τις διηγήσεις, σκεφτόμουν ότι εκεί οι άνθρωποι ήταν προνομιούχοι, αφού είχαν την τύχη να ζουν σε "συνοριακές περιοχές", ότι γίνονταν πιο πλούσιοι με αυτή την συνεχή και εύκολη συναναστροφή με το "εξωτερικό"!! Και έτσι μεγάλωσα, με αυτή την ιδέα σταθερή στο μυαλό μου.
Η ζωή μου μετά, και οι συνειδητές επιλογές μου, μου έφεραν στην Ελλάδα, στην Μυτιλήνη συγκεκριμένα. Μικρή πόλη η Μυτιλήνη (όπως η γενέτειρα μου), όλο μικρότερα χωριά γύρω της, και λίγο πιο πέρα, σε ακτίνα μικρότερη από 45-50 χιλιόμετρα, η θάλασσα (όπως στην γενέτειρα μου πόλη, ακριβώς!). Αλλά η διαφορά ήταν ότι το νησί της Λέσβου ήταν "συνοριακή περιοχή"!! Χαιρόμουν πάρα πολύ! Θα πάμε Τουρκία, έλεγα, θα γνωρίσουμε και τους Τούρκους και θα μάθουμε και Τούρκικα! Χαιρόμουν, σαν μικρό παιδί! Δεν ήξερα τίποτα εγώ τότε για "καταστροφή της Σμύρνης" για την "ανταλλαγή πληθυσμών" και τα συναφή. Βέβαια τα είχαμε διαβάσει στο λύκειο, στο μάθημα παγκόσμιας ιστορίας, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η "έχθρα", ο "ρεβανσισμός", το όνειρο για την "επιστροφή στην Πόλη" είχαν μείνει σαν "forma mentis", νοοτροπία. Καμία επικοινωνία με τις κοντινές τούρκικες ακτές, κανένας Τούρκος δεν ερχόταν στη Μυτιλήνη, κανένας Μυτιληνιός δεν πήγαινε στην Τουρκία, και όχι μόνο δεν πήγαινε, δεν ήθελε να πάει, δεν ήθελε επαφή με τους "απέναντι", δεν ήθελε "να δώσει τα λεφτά του" στους τούρκους, όπως έλεγαν! Εσύ έλεγες τούρκος και καταλάβαιναν αλλόθρησκος, εχθρός, σατανάς ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πέρασα μερικά χρονάκια έτσι στην Μυτιλήνη πριν δω μερικούς διαφωτισμένους ανθρώπους να οργανώσουν κάποια μη κερδοσκοπική οργάνωση για την "τουρκο-ελληνική φιλία" και να δουλεύουν ενεργά για να ξεκινήσουν τα καραβάκια και να πραγματοποιούνται κάποιες ανταλλαγές επισκέψεων και εκδηλώσεων με τους "απέναντι". Βήμα βήμα, λίγο λίγο, κάτι νομίζω (ή ελπίζω;) ότι αλλάζει στην καθημερινότητα, αλλά οι προκαταλήψεις είναι δύσκολο να ξεριζωθούν, και απαιτείται πολύς πολύς πολύς χρόνο για να αλλάξει πράγματι μια κατάσταση. Εδώ πέρασε ολόκληρο αιώνα και ακόμα επιβιώνουν αυτές οι αντιλήψεις. Θλιβερή κατάσταση.

Πάντως χαίρομαι που τουλάχιστον μερικοί αρχίζουν και μιλάνε ανοιχτά για αυτό το πρόβλημα: το ξέρουμε, μας το έμαθε ο Σωκράτης με την μαιευτική του, ότι μιλώντας, φέρνουμε έξω τις αλήθειες. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων είναι ο Γιάννης Μακριδάκης. Πάντα δραστήριος στο "μέτωπο" της τουρκο-ελληνικής φιλίας, τώρα μας χάρισε και το ωραίο του βιβλίο "Η άλωση της Κωσταντίας". Μια γυναίκα, ελληνικής καταγωγής, που ζει στην ελληνική συνοικία στο Ισταμπούλ (που παρά την πιθανή ετυμολογία της ονομασίας από τα Ελληνικά "εις την πόλη" η πόλη συνεχίζει να ονομάζεται Κωνσταντινούπολη!!) παθαίνει αμόκ γιατί μαθαίνει ότι ο γαμπρός της κόρης της είναι από "τούρκικο σπόρο"!! Οι αντιδράσεις της δεν περιγράφονται! Μόνο ο Γιάννης Μακριδάκης κατάφερε να το κάνει!! Απολαυστικός!

domenica 3 luglio 2011

Δεν την αγαπάω πια - Θανάσης Χειμωνάς


'ρε Θανάση

με τι μαστουρώνεσαι όταν γράφεις τα βιβλία σου; τα ξαναδιαβάσεις μια φορά, νηφάλιος, πριν εκδοθούν; απορώ, σοβαρά, απορώ!!

δυστυχώς έπεσα για δεύτερη φορά στη παγίδα, η πρώτη ήταν η ραγδαία επιδείνωση :-(((

martedì 28 giugno 2011

Soldi alla Chiesa? già troppi privilegi!





Leggo dai giornali che le diocesi della Basilicata riceveranno dalla Regione circa undici milioni di euro per restaurare le chiese e il finanziamento viene definito “storico”.

Alla Chiesa gli Italiani già versano l'otto per mille, buona parte del quale viene utilizzato non per opere di misericordia ma per manutenere l'immane patrimonio immobiliare della Chiesa pari circa al 22% circa di quello nazionale. In Italia, una casa su cinque è di proprietà diretta o indiretta della Chiesa e queste abitazioni per la maggior parte non vengono usate per dare un tetto ai poveri, né agli sfollati, né ai terremotati, né ai diseredati, son

o invece poste a fruttare altro denaro. La parte di 8 per mille dai contribuenti destinata allo Stato, viene invece in gran parte consegnata alla Caritas, cioè sempre alla Chiesa e la parte non attribuita, quella cioè dei cittadini che hanno omesso di indicare la destinazione del proprio 8 per mille, con la ridistribuzione proporzionale, viene - assurdamente - consegnata in larga parte sempre alla Chiesa.

Le diocesi quindi potrebbero attingere a quei fondi per sistemare i loro immobili, se proprio non bastassero le somme spesso già erogate con specifici finanziamenti da parte dei Comuni; oppure potrebbero investirvi le somme esentasse riscosse in ogni parrocchia, ogni giorno, per le libere offerte dei credenti e per la somministrazione dei sacramenti secondo gli appositi tariffari esposti e non esposti in quei locali.

La Chiesa inoltre non paga tasse sugli immobili e molti sono locati a prezzo di mercato o sono utilizzati come attività commerciali e alberghiere con tariffe di mercato e fatturati milionari. La Chiesa seleziona e nomina gli insegnati di religione che poi lo Stato assume e regolarmente paga. Questi insegnanti sono circa 22.000, il livello culturale di molti di essi è men che elementare, ma a differenza dei precari plurilaureati, essi sono in ruol

o, insegnano ai nostri figli e sono ben pagati e a differenza di molti nostri ricercatori e uomini di scienza, non devono emigrare per poter avere un degno lavoro e una retribuzione civile.

Questo ennesimo finanziamento al Clero dalla Regione Basilicata viene definito "storico" e mi pare l'aggettivo meno adatto. Non c'è go

verno, dal Mussolini del '25 in poi che non abbia messo le mani nelle tasche dei cittadini per rimpinguare quelle della Chiesa.

Storico sarebbe stato utilizzare quegli 11 milioni per restaurare il patrimonio artistico della Regione: i Musei sono pieni di opere da restaurare, per esempio o per ristrutturare gli edifici scolastici che in molti casi cadono a pezzi.

Storico sarebbe ristrutturare i grandi palazzi di proprietà pubblica esistenti nelle città lucane per trasferirvi uffici pubblici ed Enti che

attualmente sono in affitto. L'investimento consentirebbe di smettere di pagare affitti spaventosi ai privati proprietari degli immobili che attualmente ospitano i vari uffici e ottenere un beneficio importante per le casse pubbliche che vedrebbero importanti risparmi sulla spesa corrente degli esercizi successivi alla voce “affitti”. Questo sarebbe un "investimento", cioè impiegare utilmente una somma di d

enaro in una operazione fruttifera. Darli alla Chiesa è infruttifero, almeno per i cittadini. Questo sarebbe un investimento "storico", in quanto nuovo nei costumi della classe politica e degno davvero di essere citato nei libri di storia come segno distintivo di discontinuità e di buona amministrazione nell'interesse della collettività.

w/cody – Matera.



sabato 26 marzo 2011

Sono anch'io da sempre una migrante clandestina di Stella Pasvani Fourtouni

SEGUE TRADUZIONE MIA IN ITALIANO:

Είμαι πάντα μια παράνομη μετανάστρια
Ημερομηνία δημοσίευσης στην εφημερίδα Αυγή: 20/03/2011


ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΠΑΣΒΑΝΗ - ΦΟΥΡΤΟΥΝΗ*

Το 1942, όταν οι Γερμανοί κυνηγούσαν τους γονείς μου και η πείνα θέριζε, μας πήρε η μητέρα μου, τρία μικρά παιδιά, και σε μια ψαρόβαρκα, μαζί με άλλους κατατρεγμένους, φύγαμε κρυφά από την Ικαρία για την Τουρκία. Αλλόθρησκοι εμείς πηγαίναμε σε αλλόθρησκη χώρα με πεινασμένο και εχθρικό λαό. Η προκατάληψη και ο λογικός φόβος για το τι μας περίμενε διαπερνούσε κι εμάς, τα παιδιά. Όταν η βάρκα έφτασε νύχτα σε κάποιον ερημικό κάβο απέναντι, δεν ξέραμε αν είχαμε σωθεί ή αν μας περίμεναν τα χειρότερα.

Ένας Τούρκος βοσκός μάς περιμάζεψε και μας οδήγησε παράνομα σε μια κοντινή κωμόπολη, τα Αλάτσατα, και από 'κεί μας μετέφεραν στον Τσεσμέ. Σε λίγες μέρες αρρώστησα βαριά από οξείς ρευματισμούς και σώθηκα χάρη στο πείσμα ενός νεαρού Τούρκου γιατρού, που πάλεψε με τα μέσα της εποχής και ξα
γρυπνούσε μαζί με τη μάνα μου στο νοσοκομείο του Τσεσμέ.

Αυτή ήταν η πρώτη ανατροπή στην παιδική μου φαντασία για τους Τούρκους εχθρούς.

Η δεύτερη ανατροπή ήρθε μετά από λίγους μήνες, όταν πια είχαν προωθήσει τους πρόσφυγες -έτσι τους έλεγαν τότε- στην Αιθιοπία. Εκεί έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, εκεί έμαθα ότι ο αράπης δεν τρώει τα παιδιά, εκεί έμαθα ότι μπορούσα να παίζω μαζί με τα μαύρα παιδιά στους χωματόδρομους της Αντίς Αμπέμπα.

Τώρα, κάθε φορά που ακούω για βάρκες που βουλιάζουν στη θάλασσα του Αιγαίου, για ανθρώπους που πνίγονται, κάθε φορά που ακούω για παράνομους μετανάστες, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι είμαι κι εγώ μια παράνομη μετανάστρια.

Ξέρω ότι δεν είναι ίδιες ούτε οι εποχές ούτε οι περιστάσεις. Είναι όμως πάντα ίδιες η απελπισία και η ελπίδα.

* Η Στέλλα Πασβάνη γεννήθηκε στην Ικαρία. Στα χρόνια του
πολέμου, με τη μητέρα της και τις αδελφές της, έφυγε ως πρόσφυγας στην Τουρκία και μετά στη Μέση Ανατολή και στην Αιθιοπία. Μετά τον Εμφύλιο οργανώθηκε στην αριστερά μέσα από τις γραμμές της νεολαίας ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων. Είναι παντρεμένη με τον Μανώλη Φουρτούνη, έχει δύο παιδιά και μια εγγονή. Μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και την Κέφαλο της Κω.


Sono anch'io, da sempre, una migrante clandestina

DI STELLA PASVANI - FOURTOUNI*

Nel 1942, quando i Tedeschi perseguitavano i miei genitori e la fame mieteva vittime, mia madre prese me e le mie sorelle, tre bambine piccole, e insieme ad altri perseguitati scappammo via di nascosto dall'isola di Ikaria con un piccolo peschereccio diretti verso la Turchia. Di religione diversa, noi, andavamo in un paese di ancora un'altra religione, con una popolazione affamata e per di più nostra nemica. Il pregiudizio e la ragionevole paura su cosa ci dovessimo aspettare angosciava anche noi bambini. Quando la barca arrivò di notte in un qualche punto remoto delle coste di fronte, non sapevamo se eravamo in salvo o se ci aspettava un destino ancor peggiore.

Un pastore turco ci raccolse e clandestinamente ci portò nella vicina cittadina di Alatsata; da lì poi ci portarono a Tsesmè. Dopo pochi giorni mi ammalai gravemente per una crisi acuta di reumatismi e sono stata salvata grazie alla testardaggine di un giovane medico turco che, con i pochi mezzi dell'epoca a sua disposizione, vegliava su di me insieme a mia madre nell'ospedale di Tsesmè.

Questa è stata la prima grossa smentita nella mia fantasia di bambina sui nemici turchi.

La seconda smentita giunse pochi mesi più tardi, quando ormai avevano cominciato a mandare i profughi - così si chiamavano allora - in Etiopia. Lì ho imparato l'abbiccì, lì ho imparato che i negri non mangiano i bambini, lì ho capito che potevo giocare con i bambini neri nelle strade polverose di Addis Abeba.

Ora, ogni volta che sento parlare di barche che affondano nel mar Egeo, di uomini che annegano, ogni volta che sento parlare di migranti clandestini, non riesco ad evitare il pensiero che sono anch'io una migrante.

So bene che né i tempi, né le circostanze sono le stesse. Ma rimangono sempre uguali la disperazione e la speranza.

* Stella Pasvani è nata a Ikaria. All'epoca della seconda guerra mondiale, con sua madre e le sue sorelle è fuggita come profuga in Turchia e poi in Medio Oriente e infine in Etiopia. Dopo la Guerra Civile [greca] si è unita alla sinistra tramite l'EDA (Sinistra Democratica Unitaria) e tramite i sostenitori di Gregoris Lambrakis. E' sposata con Manolis Fourtounis, poeta, traduttore, da cui ha avuto due figli. Divide la sua vita tra Atene e il villaggio di origine di Manolis, Kefalos, sull'isola di Kos.